Het is maandagmorgen, 14 december 2020, tien voor twaalf, als op Radio-1 -bij Sven Kockelman- een verslaggever te Den Haag meldt dat de winkels diezelfde maandag voor langere tijd op slot gaan, tot en met ten minste 19 januari.
Ik trek onmiddellijk m’n jas aan en spoedt mij naar het centrum van ons dorp.
Ik wil op de valreep graag nog wat kerstcadeautjes kopen.
Het is behoorlijk druk, rijen voor winkels, ik ben niet de enige.
Op wonderlijke wijze slaag ik sneller dan gedacht.
Alles in één winkel kunnen kopen.
Op de weg terug, via de Kerkstraat, komt iets verderop een man me tegemoet in een regenjas en met een opzichtig opschrijfboek.
Hij loopt direct op me af en vraagt mij wat ik van de plotselinge winkelsluiting vind.
“Het verbaast me hoe snel ik nu geslaagd ben“, is mijn serieuze antwoord.
Of ik de maatregelen snap, vraagt de man in de regenjas met het opschrijfboek.
“Ja en nee“, is mijn reactie. “Dat hele beleid is misschien wel gevaarlijker dan het virus, het is zo warrelig. Het is überhaubt een heel merkwaardig fenomeen dat de wereld zo plat ligt; wel heel bijzonder om dit mee te maken.”
En wat lees ik drie dagen in de dorpskrant?
WillemDavids 